घरकुल बांधकामाला वाळु मिळत नसल्याने गल्हाटी नदीत करणार आंदोलन...राजु काकडे

घरकुल बांधकामाला वाळु मिळत नसल्याने गल्हाटी नदीत करणार आंदोलन…राजु काकडे

क्रांतीभूमी मराठी न्यूज,

शहापूर प्रतिनिधी( सिद्धार्थ उघडे):- अंबड तालुक्यातील दाढेगाव येथील रमाई आवास घरकुल योजने अंतर्गत२०२४-२५ मध्ये घरकुल मंजूर आहे लाभार्थी राजु दशरथ काकडे, संजय दशरथ काकडे, गोविंद रतन काकडे यांचे घरकुल बांधकाम चालू आहे शासनाने घरकुल लाभार्थ्यांना पाच ब्रास वाळू देण्याचे जाहीर केले व आँनलाईन करुन ही गोदावरी नदीची बाळु मिळत नसल्याने घरकुलाचे काम कराचे कसे असा प्रश्न घरकुल लाभार्थ्यांच्या समोर उभा आहे बांधकामासाठी वाळु मिळत नसल्याने दाढेगाव येथील लाभार्थी राजु दशरथ काकडे, गोविंद रतन काकडे, संजय दशरथ काकडे यांनी बी डी ओ यांना निवेदन देऊन गल्हाटी नदीत आगळ्यावेगळ्या पद्धतीने दि ३/७/२०२५ रोजी आंदोलन करण्याचा इशारा दिला आहे..

📖 कथेचे नाव: “गावातलं पहिलं प्रेम”

भाग 6: ‘लग्न, शिक्षण आणि नवं पर्व’

लग्नानंतरचा दुसरा दिवस…

संजय त्याच्या शेतात काम करत असताना, माया घरी अभ्यास करण्यासाठी वही आणि पेन वापरत असे.

“माझ्यासाठी प्रेम महत्वाचे आहे… पण तुमचे शिक्षण अधिक महत्वाचे आहे,” लग्न झाल्यानंतर संजयने तिला सांगितले होते.

मायासाठी हे महत्त्वाचे होते. गावात असा जोडीदार असणे स्वप्नासारखे होते जो इतका प्रोत्साहन देणारा होता.

कधीतरी…

मायेने शेवटच्या वर्षात कॉलेजचा प्रॅक्टिकम पूर्ण केला.

संजय तिच्यासोबत सायकल चालवण्यासाठी त्याच्या शेतीतून निघून गेला.

“अरे संजय, आता तुझं लग्न झालंय… पण तरीही सायकलवर?” रस्त्यात एका गावकऱ्याने विचारलं.

“प्रेम सायकलवर असो किंवा गाडीवर, भावनांची किंमत कमी होत नाही,” संजय हसत म्हणाला.

“हे उत्तर फक्त तुझ्यासाठी नाही, तर त्या समाजासाठीही आहे,” तो मायाच्या कानात कुजबुजला.

आई घरी लग्नाची तयारी करण्यात व्यस्त होती.

घराच्या भिंती रंगवल्या जात होत्या.
राजवाड्याच्या मागच्या भागात मंडप बांधला जात होता.
गावातील रहिवाशांना आमंत्रित करण्याची प्रक्रिया सुरू होती.

पण, संजयने आग्रह धरला आणि म्हणाला, “माया तिचे शिक्षण पूर्ण करेपर्यंत आम्हाला लग्न करायचे नाही.”

पुन्हा एकदा गाव कुजबुजायला लागले.

“अरे, मुलीचे लग्न झाल्यानंतरही तुम्ही तिला शिकवता का?”

“संजय फारसा शिक्षित नसला तरी त्याच्या विचारांची महानता पहा!”

एके दिवशी, माया कॉलेजमधून परतते.

तिचा चेहरा आनंदाने उजळतो.

“संजय… मी कॉलेजमध्ये अव्वल स्थान मिळवले आहे!”

संजय आश्चर्यचकित झाला! त्याने मायाचा हात धरून तिला घराच्या अंगणात नेले.

समोर आई आणि बाबा होते.

संजय उद्गारला, “आई! ती केवळ माझी मंगेतरच नाही तर ती लवकरच गावाची पहिली पदवीधर पत्नी होईल.

आईने मायाच्या डोक्यावर प्रेमाने हात लावला.

“देवा… ही माझी सून आहे आणि माझ्या घराला तिचा अभिमान आहे!”

लग्नाची तारीख आली.

गावाचा राजवाडा सजवण्यात आला होता. शेण, आंब्याच्या पानांच्या माळा आणि सुरेल भजनांचा आवाज अंगणात भरून गेला होता. ते एक पारंपारिक दृश्य होते, पण ते आमच्या गावासारखे वाटत होते.

संजयच्या शेतात पहाटेपासूनच जेवणाची तयारी सुरू होती.

शिवाय, मायाचे मामा आले आणि त्यांनी होकार दिला. “संजयसारखा मुलगा माझ्या आईचे भाग्य आहे,” असे त्यांनी म्हटले.

लग्नाच्या दिवशी…

माया केसात फुले घेऊन आणि पारंपारिक नऊवारी घालून आली. धोतरकोट घालूनही संजयच्या डोळ्यात अश्रू होते.

पुजाऱ्याने मुलीचा हात हलवत म्हटले, “दु:खातही एकमेकांना साथ देणे हेच खरे लग्न आहे.”

संजय आणि मायाने एकमेकांकडे पाहिले तेव्हा त्यांच्या डोळ्यात एकच उत्तर होते: “हो.”

आयुष्य नुकतेच सुरू झाले होते, पण लग्न संपले होते.

माया तरुण गावकऱ्यांना सूचना देऊ लागली.

संजयने शेतात ठिबक सिंचन आणि सेंद्रिय शेतीचे प्रयोग करायला सुरुवात केली.

ते दोघेही गावात आदर्श घालून पुढे जात होते.

लोक संजयचा अधिक आदर करू लागले आणि गावातील मुलींना मायाचे हे कृत्य कौतुकास्पद वाटले.

शेवटचा संवाद (या टप्प्यासाठी):