गोरगरीब, शोषित वर्गाच्या पडक्या झोपडीपर्यंत शिक्षणाचा प्रकाश पोहोचवण्याचे कार्य लोकनेते व्यंकटराव हिरे यांनी केले-प्राचार्य डॉ.आर.पी.भामरे

क्रांतीभूमी मराठी न्यूज,

कळवण देवळा: प्रतिनिधी प्रवीण आहेर :
आदिवासी सेवा समिती नाशिक संचलित कला, वाणिज्य व विज्ञान महाविद्यालय, मानूर येथे लोकनेते व्यंकटराव हिरे यांची पुण्यतिथी साजरी करण्यात आली. यावेळी कार्यक्रमाच्या अध्यक्षस्थानी महाविद्यालयाचे प्राचार्य डॉ.आर.पी.भामरे होते.
महाविद्यालय परिसरात वृक्षारोपण करण्यात आले. महाविद्यालयाच्या विद्यार्थिनी मयुरी चौधरी, माधुरी गावित, पूनम ठाकरे, सोनाली भोये, ऋतिक चौधरी, निलेश बागुल यांच्यासह प्राचार्य डॉ.आर.पी.भामरे, परीक्षा अधिकरी एस.एल.पवार यांच्या हस्ते वृक्षारोपण करण्यात आले.

शिक्षणाची ज्ञानगंगा खेडेपाड्यापर्यंत पोहोचवन्याचे कार्य भाऊंनी केले. आदिवासी मुलांच्या शिक्षणाची सोय करून त्यांना मुख्य प्रवाहात आणले, तसेच राजकीय क्षेत्रात आपला ठसा उमटवला. नुकतेच महात्मा गांधी विद्यामंदिर संस्था आपुलकीची नसून मराठा विद्या प्रसारक समाज संस्थेलाही त्यांनी भरभरून मदत केली, महाराष्ट्राच्या विधानसभेच्या मंत्रिमंडळात स्थान मिळवले. खरोखर व्यंकटराव हिरे लोकनेते होते असे प्रतिपादन कार्यक्रमाचे अध्यक्ष तथा महाविद्यालयाचे प्राचार्य डॉ.आर.पी.भामरे यांनी केले. समवेत परीक्षाधिकारी प्रा.एस.एल.पवार, रासेयो अधिकारी प्रा.व्हि.एस.साबळे उपस्थित होते.
कार्यक्रमाचे सूत्रसंचलन प्रा.व्ही.के.बोरसे केले. यावेळी सर्व प्राध्यापक, प्रशासकीय कर्मचारी उपस्थित होते.

📖 कथेचे नाव: “गावातलं पहिलं प्रेम”

भाग 9: “जुना शत्रू आणि नवीन संघर्ष”

गावात आनंदाचे वातावरण होते.

शिक्षण केंद्रासाठी नवीन रचना सरकारने मंजूर केली होती.

संजय तरुणांना नवीन प्रकल्पांसाठी एकत्र करत असताना, माया दररोज वर्गात येत होती.

गावातील मुली अभ्यास करू लागल्या, तर मुले नवीन शेतीविषयक संकल्पना आत्मसात करू लागली.

आता, गाव विकसित होत होते.

तथापि, त्या बदलाच्या सावलीत एक जुनी सावली हळूहळू पुन्हा उदयास येत होती.

एका रात्री…

संजयला शेतात परतताना एक गाडी येताना दिसली.

एक ओळखीचा चेहरा दिसला… श्रीमंत, अधिक गर्विष्ठ…

रामभाऊ!

सर्वांच्या समोर, संजय हसला आणि त्याला म्हणाला, “संजय… अजून काही आहे का? मला माहित आहे की तू तिथे तुझे प्रेम पाहिले आहेस.

शांतपणे, संजय म्हणाला, “प्रेम पळून जात नाही; बांधून ठेवणे सांत्वनदायक असते.”

रामभाऊ पुढे झाले आणि म्हणाले, “मी आता तालुका सदस्य आहे. गावात नवीन योजना येत आहेत.

मला ही जमीन शिक्षण केंद्रासाठीही हवी आहे.

“ही जमीन माझी नाही,” संजय तिच्या नजरेला भिडून स्पष्टपणे म्हणाला.

ही जमीन त्या मुलींची आहे ज्यांनी शिक्षणाचा वापर जग बदलण्यासाठी करण्याचा निर्णय घेतला आहे.

ही जमीन कोणालाही खरेदी करण्याची परवानगी नाही.

थोडेसे स्मितहास्य करत रामभाऊ म्हणाले, “लक्षात ठेवा… वेळ आल्यावर वाजवी राहा. जर नसेल तर तुम्ही कालांतराने बदलाल.”

आणि त्यानंतरच्या दिवशी…

शिक्षण केंद्राच्या दारावर एक सूचना होती —

“सरकारच्या नवीनतम पुनर्विकास योजनेत ही जमीन संपादित करण्याचे आवाहन केले आहे.

सात दिवसांच्या आत, संबंधित पक्षाने मालमत्ता सोडली पाहिजे.

पुन्हा एकदा, माया आणि संजय यांना धक्का बसला.

गावात पुन्हा एकदा अशांतता पसरली आहे. मुली घाबरल्या होत्या आणि पालक गोंधळले होते.

यावेळी संजयने बोलण्याचा निर्णय घेतला.

त्याने पत्रकारांना फोन केला आणि सोशल मीडियावर एक व्हिडिओ शेअर केला ज्यामध्ये म्हटले होते की, “माझे नाव संजय पाटील आहे. आणि ज्या मुलीला शिकण्याचा अधिकार आहे तिला या जागेवर अधिकार आहे.

जर हे शिक्षण केंद्र बंद झाले तर गावाचे भविष्य धोक्यात येईल.

फक्त तीन दिवसांत हजारो लोकांनी हा व्हिडिओ पाहिला.

जिल्हे आणि तालुक्यांतील लोक संपर्क साधू लागले.

पंचायत बैठकीत संजय आणि रामभाऊ पुन्हा एकमेकांशी जोडले गेले.

रामभाऊ — “मी काय चुकीचं करत आहे? तुम्हाला शिक्षण केंद्रासाठी नवीन इमारत मिळाली, नाही का? मग हा परिसर सरकारला द्या.

संजय — “भावना गुंतलेल्या आहेत; जागा नाही.”

याच्या प्रत्येक भिंतीवर मुलींची स्वप्ने आहेत. जर सरकार नवीन इमारत देत असेल तर हे देखील राखले पाहिजे.

पंचायतीचे वेगवेगळे विचार होते. काहींनी संजयला पाठिंबा दिला, तर काहींनी रामभाऊला पाठिंबा दिला.

मग… गावातील लोकांनी निर्णय घेतला.

गावातील एक आदरणीय नेते आणि माजी सैनिक, गणपत काका म्हणाले: “मी लहानपणापासून त्या दोघांनाही पाहिले आहे.

संजय समाज बांधणी करत आहे, तर रामभाऊ राजकारणात सहभागी आहेत.

आता, गावाने ठरवायचे आहे: आपण कोणता मार्ग अवलंबावा?